Identiteitsverlies door stigma

Ik wil het vandaag hebben over aangeleerd gedrag. En dan specifiek dat van de moslims onder ons. Sinds ik terug ben in Nederland zijn mij namelijk wat dingen opgevallen. In de manier van onze doen en laten. De manier waarop wij onszelf presenteren, en de manier hoe wij omgaan met specifieke situaties. Maar hoeveel hiervan is eigenlijk onze eigen schuld?

 

Het introduceren van een nieuwe cultuur
Deze keer zijn de rollen omgedraaid, en is Ayoub de immigrant. Iets wat super cool is zowel voor Ayoub als mij. De cultuur is anders, maar het rollenpatroon hetzelfde. Het gaandeweg steeds ‘gedurfder’ Nederlands durven praten, maar ook het vragen naar de meest minuscule details op straat en over onze cultuur. Ineens betrap ik mijzelf op het aanhouden van een dubbele standaard, iets wat ik niet van mijzelf had verwacht.

Zinnen als: ‘Wanneer het rustig is steken de meeste mensen gewoon over door rood hoor.’ ‘Maar doe jij dat maar niet, want jij bent een blijft een ambassadeur van de islam en Marokkanen.’ ‘Jij wilt echt niet het zoveelste argument worden in een discussie over probleem Marokkanen.’ ‘Ditzelfde geldt voor op de fiets, of schuin oversteken zonder zebra pad’. ‘In de buurt van politie agenten zou ik mij ook zo net mogelijk gedragen, maar goed, dat weet je gelukkig zelf ook wel.’ Het zijn dingen die ik niet wil zeggen, wel dingen die de huidige maatschappij wel weerspiegelen. Want die dubbele standaard is er gewoon, en dat weten wij allemaal.

Opzoek naar een baan
Veel dingen staan wij niet eens meer bij stil, totdat je het verbaal aan iemand moet uitleggen. Dan kom je er pas achter hoe vreemd het eigenlijk in elkaar steekt. Waarom ik bijvoorbeeld in een sollicitatie gesprek de drang voel, om er nog even uitdrukkelijk bij de vermelden dat ik in Marokko op een Nederlandse afdeling heb gewerkt, en echt niet alleen huisvrouw was. Alsof ik onderdrukt of minder ontwikkeld zou zijn als dat wel zo was.

Het is interessant hoe het brein werkt. Het op willen breken van stereotypes nog voordat er naar gevraagd wordt. Alsof wij bij voorbaat al weten wat er in iemands hoofd omgaat, en wat een wenselijk antwoord zou zijn op de eventuele vraagtekens. Alles om die felbegeerde baan in handen te krijgen. Het gaat zelfs zo ver dat ik tijdens mijn voorbereidingen op gesprekken meer zit over de reacties op het niet schudden van handen, dan op mijn daadwerkelijke kwaliteiten. Vreemd is dat he? Dit terwijl ik zomaar voor een persoon zou kunnen zitten die het helemaal niet erg vind.

Vandaag werd dit onderwerp ook aangesneden op Facebook. Het ging over baby namen, en hoe de naam ‘Mohamed’ of ‘Fatima’ al een absolute no go zou zijn. Dit door het stigma die de namen met zich meeslepen. Het is geen fabel dat deze namen bij veel bedrijven zonder aarzelen op de ‘no pile’ komen. Maar moet dit echt een reden zijn om je zoon of dochter een naam te ontnemen, al vind je hem nog zo mooi? Het is een trieste bedoeling wanneer zaken als deze een ouder moeten beïnvloeden om een geliefde naam niet meer te kiezen. Ik ben van mening dat ik het nooit zo ver wil en mag laten komen in mijn eigen huishouden. Maar goed, ik snap de gedachte gang.

 

De echte oplossing
Maar wat kunnen wij als moslim gemeenschap doen? Is jezelf ontdoen van alle factoren die een stigma met zich meedragen de oplossing, is dit echt de sleutel tot geluk? Tot het verbinden van de twee werelden? Ik denk van niet. Sterker nog, ik denk dat een stigma pas echt kan verdwijnen door het met beide handen aan te pakken. Draag je hoofddoek, maar breek het stereotype. Noem je zoon Mohamed, maar zorg ervoor dat je hem zo goed opvoed dat geen mens slecht over hem kan praten. Schud geen handen, maar zorg ervoor dat je alle vragen kan beantwoorden met een glimlach. Want weet je, niks is krachtiger dan het opvallen door je naam of hoofddoek, maar het ondertussen breken van het bijbehorende stereotype.

Als moslim dien jij je te houden aan de wet van het land waarin je woont. Of niet- moslims zich dus wel of niet aan bepaalde wetten houden is niet aan ons. Wat wel aan ons is om het goede voorbeeld te geven, dus doe dat ook. Onderwijs jezelf en je kinderen, en zorg ervoor dat deze op een liefdevolle manier weten om te gaan met eventuele incidenten.

Wees niet bang om een hoofddoek te dragen om de reacties, maar wees bang voor wat er van je overblijft. Dit wanneer je jezelf elke dag een beetje verliest. Dit omwille van een baan, of een goede indruk bij de buren. Want rizq komt van Allah, echt. Als iemand je niet wilt aannemen omwille van een handdruk, dan weet je bij voorbaat toch al dat jij je nooit fijn in zo’n team zou kunnen voelen? Tevens zijn goede indrukken geen sprint, maar een marathon. Echte buren zullen jou door de maanden heen wel leren kennen, en dit geldt ook voor mede studenten of collega’s. En hiervoor zijn goede etiquette meer dan genoeg.

Dus leg een beetje vertrouwen in jezelf, en vooral in Allah. Want de meeste vooroordelen komen niet van niet- moslims. Die komen van onze eigen gemeenschap die het verkeerde voorbeeld gaf, zo verschrikkelijk hopeloos voor een vleugje acceptatie die er allang is. Dit zolang jij mensen begroet met een glimlach, en openstaat voor een gelijkwaardig dialoog. En dit werkt alleen als wij er allemaal aan mee doen. 

 

*Delen mag altijd met link!

 

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *