Mijn eerste bevalling in Marokko was in een privé kliniek, had een normaal verloop, maar was overspoeld met protocollen waar ik achteraf niet naar terug zou willen.
Mijn tweede bevalling in Nederland was thuis, begon stressvol door een potentiele inleiding (die ik had afgewezen) en veranderde in een droombevalling met een nieuwe verloskundige in de 42ste week.
Met de spontane verhuizing naar Marokko verliet ik Nederland hoogzwanger en ging ik opzoek naar een middenweg: vrij bevallen in Marokko, op een veilige en natuurlijke manier.
Mijn bevalling in een privé kliniek met Adam
3 bevallingen, in 3 totaal andere settingen. Iets wat ik nooit had gedacht toen ik voor het eerst moeder werd van kleine Adam, die ondertussen alweer 5 jaar oud is. Hij werd geboren tijdens mijn eerste jaren in Marokko, in een privé kliniek.
De bevalling ging vlot en ik had een lieve gynaecologe waar ik al heel de zwangerschap bij op controle kwam. Als kersverse moeder nam ik voor lief dat er uit protocol een leeg infuus uit voorzorg vastgezet werd in mijn arm, en dat ik liggend moest bevallen (dat dit enorme pijn doet met rug weeën is een understatement).
Maar dit maakte mij allemaal niet uit want op wat hechtingen na was ik helemaal in de wolken van onze kleine man, en oh zo blij dat het een ‘natuurlijke’ bevalling was geworden zonder medicatie of keizersnede.
Mijn thuisbevalling met Noah
Mijn tweede bevalling was in Nederland en een thuisbevalling. Dit keer helemaal ingelezen en al wat meer ervaren op het mama terrein wilde ik het anders. Geen ziekenhuis protocollen, en niemand die mij ging vertellen hoe ik mijn geboorte moest vormgeven. Ik werd nog voor mijn bevalling meteen op de proef gesteld: want kleine Noah ‘was overtijd’ en ondanks een gezonde zwangerschap, een goede ctg en echo, en een gezonde mama en baby wilde ze inleiden. Wilde ik het niet? Dan wilde mijn verloskundige praktijk en lokale ziekenhuis niet met mij verder.
Zo gezegd en zo gedaan, heb ik met 42 weken een nieuwe verloskundige gezocht die mijn bevalling wel thuis wilde begeleiden. Een paar dagen later werd kleine Noah geboren, wat voor mij te omschrijven was als een droombevalling. Lekker thuis, met Adam en Ayoub aan mijn zijde in onze knusse woonkamer.
Opzoek naar een natuurlijke Marokkaanse bevalling
Met nog 2 maanden te gaan begon mijn zoektocht naar een natuurlijke bevalling in Marokko.
Mijn eerste eigenwijze gedachte ging uit naar een thuisbevalling, maar na wat onderzoek te hebben gedaan bleek dit al snel een doodlopend pad. Officieel is het bij wet verboden, en ondanks dat sommige verloskundige het nog wel doen houdt dit in dat je direct na de bevalling nog steeds naar een kliniek of ziekenhuis zou moeten voor de eerste checks. En direct na een bevalling jezelf moeten verplaatsen, dit nam voor mij het hele aspect van thuis bevallen juist weg. Dus zette ik mijn zoektocht voort.
Ik kreeg de tip van een vriendin voor een privé kliniek die alles natuurlijk kon doen, dus besloot ik daar mijn ´laatste´ echo te doen en ging het gesprek aan over mijn wensen. ‘Alles kon natuurlijk’ maar bij het woordje oxytocine en vitamine K begon ze nog net niet te steigeren, want ‘dat waren hele andere zaken’ dan wat bewegingsvrijheid. Met nog geen stap uit de kliniek waren wij het unaniem eens; hier wilde wij niet terugkomen.
Een ding wisten wij door deze echo wel: er was genoeg vruchtwater en de kleine lag in de juiste positie dus die informatie hadden wij alvast mee!
Een traditioneel geboortehuis?
Met enkele weken tot de geboorte te gaan begon de tijd nu toch wel te dringen, we waren pas net verhuisd en met werk deadlines en papierwerk was het een chaos. Nu hadden wij een laatste tip nog niet uitgeprobeerd: een traditioneel geboortehuis op 25 minuten afstand in Temara.
Hoogzwanger en vermoeid van alle stress gingen we zonder echte hoop het intake gesprek in. Een geboortehuis in Marokko is iets waar ik niet eerder over had gehoord: het zijn opgeleide verloskundige en de zorg is veel beter dan in ziekenhuizen, maar anderzijds is het echt kleinschalig ingericht op simpele bevallingen. Is er een complicatie? Dan moet je opgehaald worden omdat daar geen apparatuur voor in huis is.
Eenmaal uit de taxi liepen wij de trap op, het was een beetje alsof we iemand thuis gingen bezoeken. In een normale straat door een normale deur alsof je ergens thee ging drinken. De hal was kleurrijk ingericht, en het geboortehuis zelf was zo groot als een appartement met een gezamenlijke kamer voor de mama’s met baby’s en een privé kamer die je kon huren. Hiernaast nog een kamer voor de controles met geboorte bad, een berg aan yogaballen en een kantoortje voor de verloskundige zelf.
De sfeer die er hing was heel warm en casual. De vrouw met wie wij de intake hadden had een goed gevoel voor humor en overal hingen foto’s van baby’s waar ze met trots mee op de foto waren gegaan. Dat deze vrouwen hun beroep met liefde deden was niet aan te ontkomen. En dat is precies waar wij naar opzoek waren. De controle was goed, en met een paar centimeter ontsluiting gingen wij met haar whatsapp en telefoonnummer naar huis, het afwachten kon dan eindelijk beginnen!
De dag van de geboorte
Het is en blijft bijzonder hoe ons lichaam geschapen is. Dagen gingen voorbij en met de aftrap van ramadan, en mijn uitgerekende datum in zicht begon de spanning stiekem wel toe te nemen. Lichamelijk voelde ik mij verder prima dus was ik elke dag nog aan de wandel met de jongens richting speeltuintjes of natuurpaadjes. Op de dag van de bevalling vertelde ik Ayoub toch ineens lachend dat hij zijn mobiel goed moest bijhouden, want vandaag kon zomaar de dag zijn.
Bewust in de ochtend nog een dutje gedaan, en het huis strakgetrokken omdat het voorgevoel mij niet had verlaten verliep de ochtend verder rustig. Dus besloten wij toch weer op pad te gaan. Ik voelde mij immers goed en voor hetzelfde geldt bleef die kleine nog 2 weken zitten.
In de avond bleek mijn voorgevoel toch goed te zitten. Wat ik heel de dag voor harde buiken aanzag, begonnen steeds korter op elkaar te komen en leken toch steeds meer op weeën te lijken. Ik waarschuwde Ayoub maar alvast dat hij zijn oom (met auto) op back-up moesten zetten voor het geval dat, voordat die arme man zijn bed in zou duiken. Voor het eerst zou er ook een oppas voor de kinderen nodig zijn dus dit wilde ik goed geregeld hebben voor hun.
Dat ze nog niet ‘echt pijn pijn’ deden vond ik wel spannend. Want wat als het loos alarm was en ik iedereen voor niks liet komen? Ik besprak nog even nonchalant met Adam of hij wakker gemaakt wilde worden als het baby’tje kwam, en wat hij allemaal kon verwachten tijdens bedtijd. Zo zat het goed vers in zijn hoofd en konden wij met een gerust hart richting te kliniek.
Daar waar ik in Nederland mijn ding bleef doen tussen de weeën door moest ik hier al richting het geboortehuis om er op tijd aan te komen, en dat voelde best raar. Tot nu toe heb ik nog nooit echt een lange bevalling gehad, en met de derde opkomst werd ons overal geadviseerd echt niet langer dan 10. minuten ertussen te laten.
Mijn geboorte met Haroun
Met mijn baby tas en badjas liepen we eigenlijk heel ‘normaal’ richting de auto, en tijdens het rijden naar het geboortehuis moesten we nog elke controlepost onze lach inhouden. Ik kan mij herinneren hoe ik in mijn hoofd gespannen zat te tellen of de weeën wel sneller bleven komen, want de sfeer was zo gezellig dat het haast niet leek of we naar mijn bevalling op weg waren. Ik voelde mij zowaar in overtreding van de avondklok, want als echte spoed voelde het nog helemaal niet. Dus telkens serieuze blik op bij de controles, en snel doorrijden. We kregen overal mooie smeekbedes mee voor de geboorte en waren lekker op weg. Alhoewel de medina van Rabat en Sale toch wat engs hadden, zo leeg dat de wegen en straten waren. Iets wat ik nooit eerder had mogen aanschouwen in onze miljoenenstad.
Eenmaal aangekomen werden wij ontvangen door een van de zusters en lieten ze onze kamer zien. De verloskundige zou gebeld worden en wij werden vervolgens alleen gelaten om ons eigen ding te doen zoals eerder besproken. Als er hulp nodig was mochten wij aan de bel trekken.
In de bevallingskamer ernaast lag een klein baby´tje aan de zuurstof ter ondersteuning, hij was overduidelijk net geboren en alles ging goed volgens de zuster. Toen kwam het ineens heel dichtbij, want is mijn ontmoeting met Haroun nu al zo dichtbij?
Hierna ging het ineens heel snel. Ik was hier al voor gewaarschuwd met een derde, maar dat die switch van wegpuffen naar geboorte zo snel ging was ik niet op ingesteld. Binnen 20 min. werd kleine Haroun geboren en lagen wij iets daarna op onze kamer voor onze nachtrust.
De volgende dag werden wij wakker met ontbijt op bed, maar verder geen controles of vragenlijsten. Heel bizar als je een privé kliniek of Nederlandse kraamzorg gewend bent waarin alles tot in de details opgemeten en gecontroleerd moet worden. En laat dit nu net zijn waar ook wij behoefte aan hadden. Op de vraag vanaf wanneer wij mochten gaan werd vriendelijk gelachen: ”want daar gaan wij niet over, blijf zolang je nodig hebt en geef het aan wanneer je weg wilt dan maken wij alles hiervoor gereed.”
Een verademing na 2 bevallingen waarna we controle na controle moesten afslaan omdat je rustig wilt bekomen van je bevalling en dit kostbare moment als gezin wilt genieten om tot elkaar te komen.
Dus belde wij op ons gemakje iemand om ons op te komen halen, aten ons ontbijt op en maakte ons langzaam klaar voor vertrek. Kleine Haroun en ik kregen een dikke knuffel en een kus en we gingen nog even langs de gezamenlijke ruimte naast ons om de felicitaties uit te wisselen met de andere mama’s en om gedag te zeggen.
Eenmaal thuis werden de ballonnen opgehangen, onze Nederlandse beschuit met muisjes gemaakt en vulde de woonkamer zich langzaam met meer en meer familie. Ramadan zou bij ons in Marokko de dag erna beginnen dus wilde iedereen nog snel even langskomen voor een feestelijke middag met thee, msmen en ‘die gekke Hollandse crackers met blauwe snoepjes erop’.
Het was een bizarre, gezegende en prachtige aftrap van de ramadan. En wat een prachtige ervaring voor weer een hele andere geboortesetting in dit prachtige geboortehuis.
