Er is zoveel waar ik over wil schrijven. Waarom wij het mooie Marokko hebben verlaten. En onze nieuwe plannen voor Nederland. Maar er is een hoop te doen, en enorm veel te verwerken. Dus ik hoop dat jullie geduld met mij hebben. Ik dacht dat remigreren appeltje eitje was. Toch zijn er een hoop dingen waar ook ik als Nederlander weer aan moet wennen.
Want daar zit je dan, tussen wal en schip. Want na Marokko zal Nederland nooit echt meer hetzelfde zijn. Ineens zie ik Nederland door de ogen van een ander. Ik ken de achtergrond informatie, maar nu beoordeel ik dingen vanuit een heel ander perspectief. Ik ben een Nederlander die zijn culturele achtergrond is verloren. En om die weer te moeten vinden in dit vertrouwde, maar toch oh zo vreemde landje, dat is gewoon super cool.
Ik ben er pas een paar weken, maar toch zijn er al aardig wat dingen waar ik ineens bij stil sta.
Een uitkering?
Ja, je leest het goed. Voor een land dat schreeuwd dat er teveel mensen zijn met een uitkering, heb ik mij flink verbaasd de afgelopen weken. Het leek wel een uitverkoop, maar dan voor, tja, geld? Nog in geen week tijd werd mij door maar liefst 9 man verteld dat ik er echt voor in aanmerking kwam, en daar ook meteen voor moest gaan.
En dan heb ik het niet over vrienden, maar over gemeentes en kinderdagverblijven. Zelfs arbeidsbureau’s… Als mensen het idee al niet hadden bij aankomst, dan zorgt Nederland er zelf wel voor dat mensen het idee krijgen, dacht ik toen in mijzelf. En wanneer je dan uitlegt dat je gewoon wilt werken, al is het productie werk, dan krijg je de meest vreemde reacties. Uitleggen dat je gezond en pas 21 jaar bent werkt ook niet.”Want echt meid, je komt er voor in aanmerking!” Bi-zar.
Wat een gezeur
Ik was nog geen week in Nederland, en ging even boodschappen doen met Adam. Even lekker wandelen, de omgeving weer in mij opnemen en een lekker croissantje halen. Bij de broodafdeling stond een mevrouw echter flink te klagen dat er alleen nog “grotere formaat” broodzakken waren, want ja, die moest ze dan helemaal opvouwen als ze maar 1 broodje nam..
Even later stond ik bij de kassa, met nog één klant voor mij. Er moesten enkele producten af, want ze was haar pinpas vergeten. Tja, dat gebeurd wel eens. De caissière stond alleen behoorlijk agressief op de kassa te slaan, terwijl ze met haar collega aan de andere kassa in discussie was, over waarom mensen dit niet gewoon vooraf konden melden. Dit met de klant ernaast, terwijl ze af en toe boos haar kant op keek. Met rollende ogen keek de klant dan weer boos terug.
Ondertussen zaten twee dames achter mij hardop te klagen over waarom het zo lang duurde, en hield een mevrouw aan de andere kassa ook de rij op. Dit omdat ze “echt niet geloofde dat die sla 5 cent duurder was”. Ze wilde bewijs, dus ook daar was een collega voor onderweg. Het was absolute chaos, met veel gezucht en gesteun. Ik keek met een grote glimlach naar Adam, en zij toen vervolgens: “Ach, wat zijn die paar minuten nou, als je naar die stralende zon kijkt!” “He, Adam?” Toen gingen de dames achter mij maar over tot een slechte weer van vorige week. Yup, home sweet home.
“My English is not so good”
Dat Nederlanders goed zijn in Engels is algemeen bekend. Al vanaf jong af aan krijgen wij het mee in onze muziek, films en natuurlijk ook op school. Bijna alle Nederlanders die ik ken kunnen prima Engels. Of dacht ik dat alleen?
In Marokko vertelde ik Ayoub altijd met trots over hoe goed wij Nederlanders in Engels waren. Puntje bij paaltje stond ik eigenlijk best voor schut. Zowel bij de IND als tijdens het inschrijven bij de gemeente was ik het aanspreek punt. “Want uhh”, “my English is not so good”. Vervolgens moest Ayoub enorm lachen, want zo goed is zijn Engels helemaal niet. Dus waarom deze medewerkers meteen in verlegenheid schoten om zijn 2 openings zinnen blijft voor ons een raadsel.
De ‘vreselijke’ kou
Jaren heb ik in Nederland non stop staan schreeuwen over hoe vreselijk ons klimaat was. De regen, de sneeuw en het ijs. Allemaal vre-se-lijk. Dit was een van de dingen waar ik het meest tegenop zag. Alles voor ons kind, dacht ik. Het zou het allemaal waard zijn om onze mini gelukkig te zien.
Gek genoeg ben ik er nog nooit zo blij mee geweest. Zowel in Zweden als mijn eerste weken in Nederland heb ik echt staan genieten. En nogsteeds. Je leert pas echt van iets genieten als je het een tijd niet hebt gehad. Wanneer mensen mij nu vragen of ik niet vreselijk aan de kou moet wennen, antwoord ik simpel met: “Ga jij maar eens 3 jaar in Marokko zitten zonder seizoenen.” “Dan waardeer je pas echt hoe prachtig deze zijn.”
En prachtig zijn ze ook. Toen wij in Zweden zaten in de herfst leek het wel magie. Dan stond ik aan de rand van een meer met alle kleuren om mij heen. Rood, geel, bruin en paars, dit met de meest prachtige paddenstoelen om ons heen. Als je geluk had kwam je ook een slang, ree of eland tegen. Dan was je dag helemaal compleet. En dan vorige week die sneeuw in Nederland, wauw. Voor Ayoub was dit de eerste keer, en wat hebben wij ervan genoten. Onze eerste sneeuwpop, en onze eerste sneeuw wandeling in het bos. De kleuren, de geuren en het zicht. Ik heb het allemaal vreselijk gemist.
Recht door zee
Waar ik ook enorm aan moet wennen is de Nederlandse directheid. Gek genoeg heb ik deze in enige maat toch verloren. En als ik er nu zo van buitenaf naar kijk, dan ben ik daar best blij mee. Toen mijn moeder en ik namelijk gingen winkelen stond ik met open mond te kijken naar de brutaliteit die sommige mensen hadden.
Er stond namelijk een dakloze man krantjes te verkopen voor onderdak, dit met bewijs en al. Hij vroeg dan enorm beleefd aan mensen wie iets over had, want hij had nog een paar euro te gaan. “Nou voor jou dus echt niet hoor.” “Ja hallo, uit mijn weg alsjeblieft.” De meest vieze blikken en agressieve lichaamstaal. In mijn half jaar in Zweden had ik dit echt nog nooit gezien. Ook in Marokko zag ik dit zelden, en daar zou je er wel vanuit gaan omdat daar veel meer mensen om geld vragen, en het opleidingsniveau een stuk lager is.
Ook in de supermarkt en met familie viel mij dit enorm op. Onnodige beledigingen en grof taal gebruik om de meest onnozele dingen. Veel Nederlanders zijn namelijk niet direct (want daar is niks mis mee), nee, wij zijn gewoon enorm grof en kwetsend. En daar is nooit een excuus voor in mijn beleving.
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Wij zijn nu vollop bezig met het settelen, en het indelen van ons nieuwe leventje. Maar vooral: Aan het genieten van alle nieuwe ervaringen, en het bezoeken van vrienden en familie. Dus excuus voor de onbeantwoordde berichten, of de lange tijd tussen blogs in. Deze zullen allemaal stuk voor stuk beantwoord en uitgeschreven worden in shaa Allah.
Voor alle mede remigranten: Waar moesten jullie weer aan wennen?