Een foto hier, een status daar. Ik zou mij niet verbazen als ik “dat meisje” in je lijst ben waarvan je altijd wel een nieuwe update ziet, even zucht en steunt, en vervolgens iet wat geïrriteerd verder scrolled. Mijn broer vroeg het mij laatst ook: “Wat is daar nu eigenlijk het nut van?” Mijn antwoord was heel simpel.
Ik denk aan het grotere plaatje
Wij zaten op een terras aan het strand, met zijn vriendin, Ayoub en Adam. Hij was ons komen opzoeken die week. Toen ik een foto van het strand maakte kwam het gesprek tot gang. Waarom moet ik zoveel van mijn leven delen, met mensen die ik helemaal niet goed ken? Ik snap best dat dit voor vele, en vooral moslims heel vreemd overkomt. En geloof mij nu maar, zulke kiekjes delen in Marokko is soms lastiger dan het lijkt.
Ik denk dat het met opzet onderwerpen selecteren in Marokko begon. Er waren veel mensen die mijn stap eng, gewaagd en zelfs roekeloos vonden. Ik begreep de gedachtegang wel, maar mijn hart kon het niet accepteren. Ik kon niet accepteren dat ik dat meisje zou worden die zich bekeerde, naar Marokko vertrok en het verhaal daar stopte. Ik zou mensen de vrije loop geven om mijn boek af te maken. Dat ik ineens een huisvrouw was geworden en mijn ontwikkeling daar was gestopt, of dat ik zwaar gehersenspoeld mijn rechten had weg gegeven.
Onbewust zou ook ik hebben bijgedragen aan een beeld over moslims dat niet klopt. En onbewust, zouden mensen ook mij als argument hebben gebruikt in een discussie waar mijn leven niks mee te maken heeft.
Ik dacht (en denk nog steeds) aan het grotere plaatje. Tuurlijk hoort het zo te zijn dat mensen niet zomaar oordelen, of zelf een verhaal gaan invullen. Maar dit is gewoon niet de realiteit. En feit zegt nu eenmaal dat als geen van ons de andere kant van het verhaal belichten, dat deze ook nooit gezien zal worden. Juist omdat wij zo’n gesloten gemeenschap zijn.
Ineens was er ruimte voor dialoog
In het begin begon ik mijn leven hier alleen visueel vast te leggen, gewoon, zodat mensen wistten dat het goed met mij ging. De golf aan reacties en vragen was enorm. Deze kant van bekeerlingen, Marokko, en moslims in zijn algemeen kende men niet. Ineens was er ruimte voor dialoog, voor vragen die men normaal gesproken niet durfde te stellen. Ik merkte echt dat ik een verschil maakte.
Zoveel verschil, dat ik op dagelijkse basis steeds meer bedankjes kreeg. Het waren niet moslims die mij dankbaar waren voor deze kans. Ineens kreeg ik als “dat bekeerde meisje” een identiteit, een verhaal met emotie en begrip. Mensen die mij hadden uitscholden voor landverrader boden hun excuses aan. “Zo had ik het nooit bekeken”.
Een vooroordeel per dag
De reacties waren niet meer bij te houden. Zoveel vragen en onwetendheid naar ons geloof. En hoe graag ik deze ook een voor een wilde beantwoorden, kon dit gewoon niet. Niet als je daarnaast fulltime werkt. Toen begon ik met bloggen, ik wilde alles uitschrijven en alle ontwetendheid van de tafel vegen. Mensen met vragen moeten beantwoord worden, dat is zo belangrijk. Juist in een tijd als deze waarin haat en angst de overhand lijken te nemen.
Wij moeten ervoor zorgen dat er geen ruimte is voor misvertanden. Voor onwetendheid jegens de koran, vrouwenrechten of jihad. Wij moeten er samen voor zorgen dat kosten wat kost de communicatielijnen open blijven. Want alleen dan kunnen wij ons samen tegen haat verzetten. Niet als moslims, christenen of Atheisten. Maar als mensen die in vrede met elkaar willen samenleven. Als mensen die haat geen kans willen geven.
En weetje, als ik elke dag een vooroordeel, al is hij nog zo klein kan wegwerken. Dan ben ik tevreden. Als ik een persoon per maand kan verenigen met zijn moslim medelander. Dan ben ik tevreden. Zolang de wereldwijde media ons niet wilt helpen moeten wij het namelijk echt zelf doen. En dit gebeurd niet door te klagen over het huidige klimaat in Nederland. Dit gebeurd ook niet door massaal onze koffers naar Marokko te pakken. Nee, dit gebeurd door de dialoog aan te gaan.
Dawah kent vele vormen
Ik zeg hierbij niet dat wij massaal alles in ons leven moeten delen, of allemaal een blog moeten beginnen. Maar wees creatief, iedereen heeft zijn eigen kwaliteiten. En zo geldt dit ook met dawah. Ga eens op de koffie bij je buurvrouw en bespeek je angsten samen, organiseer iets leuks in je wijk. Maak een kunstwerk met een goede statement, misschien kan je meedoen aan een benefiet.
En als je daar nu echt geen tijd, of energie voor hebt. Zorg er dan tenminste voor dat jij je kinderen op zo’n manier opvoed, dat alleen al hun gedrag de islam weerspiegelt. Dat hun gedrag mensen doet weglopen met een glimlach. Want een goede houding en etiquette, er bestaat geen betere dawah dan dat.
Hoe dan ook, ga jezelf niet isoleren van de samenleving. Blijf in gesprek en neem een houding aan waarin je mensen niet afschrikt. Ook hierover zullen vragen gesteld worden na onze dood. Want wat hebben wij zoal gedaan voor onze samenleving? En welke rol hebben wij hierin gespeeld? Dit zijn vragen die wij ons alle moeten afvragen.