Het is een echte haat- liefde relatie. Of je hier nu woont, enkel in de vakanties komt of er maar een keer bent geweest. Marokko is een land die je huid doet rillen. Dit door zowel de ellende om je heen, als alle pracht die je op dezelfde weg tegenkomt.
Ik denk dat ik niet de enige ben die met gemengde gevoelens naar Marokko kijkt. Sterker nog, de meeste expats die ik spreek vertellen mij exact hetzelfde. In Marokko wonen is echt geen makkie. Het is een combinatie van leren omgaan met alle onrecht, en het pure genieten van het land en de mensen. Ondertussen maken dezelfde mensen je weer knettergek. Dag in en dag uit, zonder pauze.
Het is nu bijna 3 jaar dat ik hier woon. Ik kan het nog moeilijk bevatten. Er heeft zich in deze 3 jaar zoveel afgespeelt, en ik heb zoveel van dit land mogen leren.
Marokko is als een ui
Ik heb ergens op Facebook de vergelijking gelezen dat Marokko net als een ui is. En de langer je hier blijft, de meer lagen je kan afpellen, en ook begrijpen. Een uitstekende vergelijking. Marokko is namelijk geen makkelijk land om bewust in te wonen, niet zonder genoeg geld of mensen met ervaring.
En dan is het nog maar de vraag in welke klasse je terrecht komt. Dit is namelijk een cruciale factor voor in welke laag je begint. En hoeveel je daadwerkelijk van het land zal zien. Sommige lagen worden namelijk uitstekend verborgen. Dit terwijl je in het diepst van je hart, zou wensen dat deze niet bestaan.
En hoe graag ik je ook meer over deze lagen zou willen vertellen, weten wij maar al te goed dat dit een stukje vrijheid is wat je opgeeft als je hier wilt wonen.
Je begint ervan te houden
Wij migranten, wij zijn echt super goed in klagen. Iedereen die ik ken post zo nu en dan wel een over geirriteerde Facebook post. Over verschrikkelijke schoonfamilie, mensen op straat of overlast door wie of wat dan ook. Papierwerk is drama, overal wordt je opgelicht en niemand lijkt meer betrouwbaar.
Maar toch. Toch ben ik van deze rwina gaan houden. Dit als ik eerlijk tegen mijzelf ben. Ik durf te wedden dat de meeste van ons het gaan missen. Mochten wij ooit naar het koude Europa terugkeren. Het heeft toch zijn charme, die bende van chaos. Alles heeft zijn voor- en nadelen.
Zo maakt de corruptie hier het meest kapot. Maar om even schandalig eerlijk te zijn, zonder die corruptie zouden al die schattige (toch illegale) marktkramen er namelijk niet zijn. Ook al die goedkope meubelmakers, en het hele straatleven wat Marokko juist zo populair maakt.
Je accepteerd wat je niet kan veranderen
Ondertussen ben ik aan de chaos gewend. Onze buurt heeft bijvoorbeeld een mindervalide buurmeisje. Zij loopt 7 dagen in de week schreeuwend door de wijk. Geen begeleiding, en niemand die op haar let. Maar iedereen kent haar, en laat haar zijn wie ze is. Mijn wijk zou nooit hetzelfde zonder haar zijn.
Ook betalen wij hier bijna tot geen belasting, en kan je hier met een beetje geld veel rijker leven als in Europa. Want hoe oneerlijk het ook klinkt, vooral de arme klasse is hier het slachtoffer van. De middenklasse en hoger die hier ‘de Europeaan’ komen uithangen komen bijna tot geen problemen tegen. Dit op wat cultuurverschillen na (of wellicht een grote boze schoonmoeder). Dit totdat het geld op is.
Je moet hierbij denken aan witte privilege en geld dat al veel problemen doet verdwijnen. Ondertussen wordt dat weer een morele kwestie, of jij je hierbij ooit op je gemak kan voelen. En dat klinkt heel luxe, maar dat is het ook eigenlijk. Marokko is namelijk een land die je een spiegel voorlegd. Een spiegel waarvan de reflectie niet altijd even mooi is.
Wonen in Marokko is jezelf leren kennen op een manier die bijna onmogelijk leek.
Het doet je lachen en huilen. Met pijn en verdriet, maar ook vol geluk en hartstocht.
Het is een echte haat- liefde relatie.