De langer je moslim bent, de meer je oude leven lijkt te vervagen. Tenminste, zo lijkt het in mijn geval. Vandaag probeerde ik mij te herinneren wie ik als persoon was, en hoe ik dacht. Maar om eerlijk te zijn was ik zo jong dat er niet veel over te zeggen viel. Ik wist nog niet wie ik was, en daarom ook de mensen om mij heen niet. Wanneer je jong bekeerd zijn er een aantal dingen die snel fout kunnen gaan. Dingen die ik graag met jullie wil delen, omdat ik erop terugkijkend ze bij mij echt anders had willen zien.
Spreken zonder kennis
Het probleem waar veel jonge bekeerlingen tegenaan lopen is het niet willen toegeven, dat er nog enorm veel geleerd moet worden. Dit zonder te worden uitgelachen, of erger, gezien te worden als gehersenspoelde puber. De fout die ik hierbij maakte was dat ik elke vraag moest en zal beantwoorden, ongeacht of ik het antwoord al wist.
Zo gaf ik antwoorden die niet klopte, die mij vervolgens weer inhaalde. Dit resulteerde in familieleden die mij nog minder serieus namen omdat ik telkens mijn mening veranderde. Het is normaal voor pubers, maar voor bekeerlingen kan dit veel grotere gevolgen hebben dan een normale ontbijt discussie die bij deze leeftijd hoort.
Ik ken bekeerlingen die hierdoor hun contact met ouders zijn verloren. Dit omdat ouders dachten dat hun kind echt geradicaliseerd was. Omdat ze in het begin vertelde dat ze zus en zo nooit zouden doen. Maar daar denk je niet aan op die leeftijd, daar dacht ik ook niet aan. Voor mij heeft het jaren gekost om eerdere fouten recht te zetten, enkel omdat ik met mijn grote mond slim wilde lijken. Uiteindelijk leerde ik dat het beter was eerlijk te zijn, en te zeggen wanneer ik nog niet was toegekomen aan een onderwerp. Hierdoor kreeg ik meer respect, en werd ook echt ingezien dat ik er serieus mee bezig was.
Eerlijkheid
Nu we het toch over eerlijkheid hebben, ik denk dat dit mijn grootste fout was tijdens mijn bekering. Ik was zo verschrikkelijk bang voor wat mensen zouden vinden, dat ik de meest rare dingen verzon om ze op een ander spoor te zetten. Dat ik mij zelfs in de meest fouten kringen bevond om onder confrontaties uit te komen. Ik denk dat wij de media hier grotendeels voor mogen bedanken. Als het stigma namelijk niet zo ontiegelijk groot was om te doorbreken, zou het dan niet een stuk makkelijker zijn voor bekeerlingen, om zo gezegd “uit de kast te komen”?
Vooral jonge bekeerlingen kiezen sneller de gemakkelijke weg, dan open met hun ouders in gesprek te gaan. Meestal hoor je toch dat bekeerlingen vaak al een jaar, of zelfs jaren moslim waren voordat hun ouders dit te horen kregen. Laat staan de mensen om hun heen. En ondanks het feit dat mijn moeder al wel wist dat ik ermee bezig was, heb ook ik stiekem mijn shahada gedaan.
Achteraf gezien heb ik hier het meest spijt van. Als ik toen namelijk had geweten wat ik nu weet had ik dit nooit gedaan. Dan was mijn moeder er waarschijnlijk zelfs bij geweest om mij te steunen. Wellicht hadden mijn broers dan sneller de juiste gedachte over waarom ik mij wilde bekeren. En zo gaat de lijst nog wel even door. Wanneer je jong bent kijk je daar niet naar, je kijkt enkel door eens lens vol hormonen en argwaan. En daar moet echt verandering in komen. Want juist als moslim is eerlijkheid zo belangrijk, al helemaal naar je ouders toe. Iets waar wij als gemeenschap bekeerlingen echt meer op moeten aansturen.
Hardlopers zijn doodlopers
Ik denk dat elke bekeerling het gevoel wel kent. Je bent net bekeerd, en wilt alles perfect doen, en meteen kunnen. Wat wij ons niet realiseren (vooral op die leeftijd), is dat dit onmogelijk is. Bekeren, het is zoveel meer dan het oog ziet. Het is acceptatie van het verleden, beloftes voor de toekomst en enorm veel confrontaties in het heden. Iets wat bijna onmogelijk te behandelen is in enkele maanden tijd. Ik ben nu zo’n 5 jaar moslim, alhamdoulillah, en pas nu kan ik met zekerheid zeggen wie ik als moslim ben, en waar ik voor sta. En zelfs dat zal in de komende jaren nog wel schommelen.
Bekeerlingen moeten het echt rustiger aan doen. Want alleen zo kan je daadwerkelijk je westerse identiteit kneden met je moslim identiteit. En ik weet wat jullie nu denken, cultuur heeft toch helemaal niks te maken met geloof? Dat klopt ook, maar de realiteit is dat wij in een maatschappij leven die deze bijna niet apart ziet, wat het als bekeerling 10 keer zo lastig maakt om een goede balans te vinden. Neem hier dan ook de tijd voor en haast je niet. Probeer je niet aan te passen op moslims in je omgeving, maar kijk vooral naar de koran en je eigen ik. Want alleen dan zal dit ook echt standhouden.
Door de jaren heen heb ik zoveel bekeerlingen leren kennen die veel te snel gingen, doorsloegen, en als resultaat totaal de weg kwijt raakte. Scheidingen, verloren familiebanden en terug bij af. Wees alsjeblieft wijs, en neem je tijd. Je hoeft niet meteen alles te weten, dit zolang je hart maar op de juiste plek zit.
Put yourself in their shoes
Last but not least: Het verplaatsen in onze ouders, en overige familieleden. Want voor jonge bekeerlingen is dit vrijwel onmogelijk. Ik weet het, ik weet het, welke puber kan zich wel in zijn ouders verplaatsen? Ze doen er alles aan je leven kapot te maken en bla die bla die bla…. Ik was ook zo’n puber. En wanneer niet alleen het leeftijdsverschil in de weg staat, maar ook de geloofsovertuiging kunnen situaties al snel losbarsten.
Wat wij zien is iedereen in onze wereld die zich tegen ons lijkt te keren. Vrienden, familie, kennissen, niemand wilt je ineens meer kennen. Ineens ben je hun kleine meisje niet meer met een hoofddoek, “ik herken je niet meer zo”, en het enige waar jij aan denkt is hoe je ouders zulke uitspraken kunnen doen. Het doet zo’n pijn. Waar wij niet aan denken is de emotionele bom die wij hebben geplaatst hebben bij onze ouders. Want ook voor hun is dit moeilijk. Al helemaal als je ouders niet veel over de islam weten, of bijna tot geen moslims persoonlijk kennen.
Jij kent de islam, jij weet beter. Je arme ouders niet. Wij moeten als bekeerlingen echt realiseren dat wij onze ouders niks kwalijk moeten nemen. Als jij niks over de islam zou weten, en enkel het nieuws en sociale media als referentie zou hebben, zou jij dan staan te springen als je kind zich had bekeerd? Ook hun zijn slachtoffers van het huidige klimaat.
Wees de moslim waarvan je had gewilt dat je ouders hem of haar hadden ontmoet. Sta open voor vragen en neem beledigingen niet te nauw. Wat de reactie ook is, het betekent dat ze om je geven. En dat zou nooit en te nimmer reden moeten zijn voor een uitbarsting of het verbreken van contact. Neem het aan van een bekeerling who has been there and done that, je gaat er later heel veel spijt van hebben.
Aan de bekeerlingen onder ons: Waar hebben jullie achteraf spijt van, en wat zouden jullie nieuwe bekeerlingen willen meegeven?
*Delen mag met bron.
Ik had je voor zeker gesteund en had het graag met je willen delen ❤️
Prachtig stuk, Allahuma barak! Waar ik spijt van heb is dat ik altijd stiekem erover was tot het moment dat ik bekeerde. Dit was een shock voor mijn ouders en zij wisten niet waar ik mee bezig was. Daarnaast inderdaad het antwoord willen geven op alles is echt herkenbaar. Zo stom. Je moet uiteindelijk echt zelf een weg zien te vinden en alhamdoulillah leren we van de fouten die we dagelijks maken.
precies dit!