Ik wil beginnen met het feit dat ik weet dat de laatste blog weer veel te lang geleden is. Maar hey, dit keer heb ik echt een goed excuus. Wij hebben namelijk een huisje gevonden!
Het blijkt maar weer dat Allah altijd het beste met je voor heeft, want ons nieuwe huisje is gelegen in een grens buurt. Die van Duitsland wel te verstaan. Dus die verveelde thuiskomst waar ik zo bang voor was, dat valt ineens reuze mee, met een nieuw land en taal die wij opnieuw weer mogen ontdekken.
Toen wij te horen kregen dat we in aanmerking kwamen voor een huisje wisten wij al meteen dat wij hem wilde hebben. Ik bedoel maar, elke eigen woning was op dit moment een ware zegening. Maar dat het in zo’n schattige plek was hadden wij echt nooit gedacht.
Het is een tweeondereenkap woning, met tuin en 3 slaapkamers. Gelegen in Dinxperlo, bij mijn overburen begint Duitsland al. Cool he? Dit is namelijk Suderwick, een grensdorp (of toch stadje?) die de grens op een autoweg heeft staan tussen Duitsland en Nederland. Een kleinschalig dorpje met verassend veel winkels. Which means that i will not starve, yaay!
De Action, Kruitvat, Zeeman, Aldi, Jumbo en zo nog talloze Nederlandse winkels. En ook hebben we de Duitse Penny, Lidl en andere zaken waarbij ik nu spotgoedkoop mijn boodschappen kan doen. Had ik al verteld dat onze vrijdagmarkt blijkbaar een van de beste in Nederland is?
Tot zover is de buurt ook op en top. Met een voetbalveld en speeltuin naast mijn huis, waar Adam veilig kan spelen en meer kindjes kan ontmoeten. Dit zijn de kleine luxe dingen die ineens heel bijzonder aanvoelen na een paar jaar Marokko, en dan vooral zo’n miljoenenstad als Sale. En werk? Gek genoeg is de reistijd naar werk even lang als vanaf mijn moeders huis, dus die verbinding is eigenlijk hartstikke prima.
Bocholt, fietspaden & mineralwasser
Gisteren zijn wij na dagen laminaat leggen en klussen er lekker tussenuit gegaan. Had ik al verteld dat wij op die warmste dag van 37° de verhuizing hebben gedaan? Yup, dit was geen goed idee. Maar goed, back to the story: even niks uitpakken, en even niks regelen.
Volgens Google was Bocholt de dichtsbijzijnde grote stad (30 min. fietsen), dus dit was de richting die wij op wilde fietsen. Fietsen, Duitsland, oh ja ook dat is net even anders. Zo zijn wij een half uur om gereden door wat dorpen omdat ik half schreeuwend tegen Ayoub zij dat we dat bord ‘Bocholt’ die konden volgen, ‘omdat het enkel een weg voor auto’s was.’
And guess what? He was totally right, like always. Ik was even vergeten dat zelfs op 5 min. afstand van Nederland de infrastructuur enorm kan veranderen. Dus daar reden wij dan, op een drukke autoweg op een miniscuul fietspad was in letterlijke zin een geverfd streepje was. Mind you, in Duitsland rijden ze op zulke fietspaden gewoon tegen de richting in. Dus even in het kort: miniscuul fietspad, geen scheiding met de auto’s, fietsers en wielrenners die je spookrijdend via de autoweg inhalen. Ik ben denk ik de tel kwijt hoevaak ik tegen mijn man heb staan mompelen: ‘I am getting so autistic from thiss’.
A new country, a new story
Maar goed, buiten de fietspaden om begint Duitsland mij steeds meer te fascineren. De prachtige klassieke huizen, hun authentieke houten bushaltes en zalige ijssalons. Bocholt zelf was ook prachtig, en buiten het cliche om waren ze allemaal super vriendelijk. Van alle landen had ik oprecht nooit verwacht dat ik Duitsland zo leuk zou vinden.
Klein aandachtspuntje, ligt het alleen aan mij of zijn Duitsers niet al te goed in het Engels? Vraag ze om normaal water en ze geven je water met bubbels, vergeten je appelgebak bij de bestelling en kijken verward om zich heen als je vraagt of je kan pinnen. Wat natuurlijk niet kon met een Nederlandse kaart *DOM*, waarnaar Ayoub al fietsend opzoek moest naar een bank om te pinnen.
Ik wil trouwens wel even een staande ovatie want mijn Duits was zo goed dat het bestellen zowaar voor 50% in het Duits ging, en ik het wist af te ronden met een ‘danke schon’ en ‘Thus!’. Wat voor een schapenkop uit Dordrecht nog lang niet slecht is. Een ding weet ik iedergeval wel. Ik voelde mij weer helemaal de immigrant, en gek genoeg is dit een rol waar ik mij de afgelopen jaren erg in thuis ben gaan voelen.
Het Nederlandse stadsleven ken ik namelijk al, en ondanks dat ik die fijn vind en mij er in thuis voel lijkt het verouderd, if that makes any sense? I’ve already been there, and done that. And that’s totally fine with me.
Het opzoek gaan naar nieuwe culturen en gebruiken, en een nieuwe taal die ik weer mag opfrissen. Het is alsof Allah wist dat dit stiekem was waar wij behoefte aan hadden. En ik kan hier alleen maar dankbaar voor zijn.
Dus lieve volgers, bedankt voor jullie geduld en vanaf nu zullen er (in shaa Allah) meer blogs komen. Dit vanuit de Duitse grens Dinxperlo/Suderwick!