13. Mijn moeder en de Imam

Mijn hart stopte er even mee, alles zou hierdoor verloren gaan dacht ik. Alles wat ik in deze moskee en voor mijzelf had opgebouwd zou hiermee stopgezet worden. En ik wilde deze momenten niet kwijt, ik wilde niet meer terug naar mijn oude leventje, alles behalve dat! De imam en mijn begeleiding keken mij met glazige ogen aan, en herhaalde zich nogmaals: ´Anouk je ouders weten hier toch wel van he, dat je naar onze moskee komt?´

´Nee, nog niet echt eigenlijk´ Ik zag de spanning in hun gezichten opbouwen dit hadden ze niet zien aankomen, en was ook zeker niet de geheimzinnigheid die zij wilde. De imam vertelde toen rustig iets aan de Turkse man waarbij ik vol spanning afwachtte op de vertaling. ´Anouk het zou echt heel fijn zijn als jij je moeder een keer zou kunnen meenemen, wij hebben liever niet dat mensen hier stiekem komen.´ ´Dat zou oneerlijk zijn niet alleen tegenover ons maar ook tegenover jou ouders dat begrijp je wel toch?´ Ik begreep het maar al te goed, het is natuurlijk geen goede publiciteit voor de moskee of de islam over het algemeen wanneer ze minderjarige kinderen zouden onderwijzen, zonder de toestemming van hun ouders. En ondanks dat ik het er zwaar mee´eens was had ik het liefst dat de vraag nooit gekomen was, nocht beantwoord moest worden. Maar helaas zat er nu geen andere keus op. Misschien is het ook wel goed voor mij, bedacht ik mij onderweg naar huis. Ik heb nu eenmaal die laatste push echt nodig dus misschien moet het wel gewoon zo zijn toch? Misschien reageerd ze wel heel kalm? Ik bedoel ze wist immers dat ik een tijd geleden ook al met de islam bezig was dus veel nieuws zou dit niet kunnen zijn toch?

Duizende manieren gingen door mijn hoofd die avond, hoe zou ik het voorzichtig maar toch serieus kunnen overbrengen? Ik moest namelijk wel eerlijk toegeven dat ik nog liever een boze reactie zou krijgen dan nog een ´Het is vast een fase schat´ reactie. Die zijn immers het ergste. Het liefst zou ik ze gewoon in mijn hoofd willen laten kijken. Dan konden ze zien hoe mooi en hoe logisch dit geloof nu echt in elkaar zat, en waarom dit echt was wat ik wilde. Maar helaas moest ik toch echt zelf het woord doen. Ik moest mijn zenuwen de baas gaan zijn en het heft in eigen handen nemen, voordat ze het van ieder ander zouden horen! Ik kan het mij nog zo goed herrineren. Ik had een prachtig scenario in mijn hoofd waarin ik met volle zelfverzekerheid mijn stiefvader en moeder bij elkaar zou roepen en alle argumenten samensmeltend in een mooie speech aan ze zou voorleggen! Ze zouden het begrijpen en ze zouden zich er misschien zelfs in willen intereseren. Ik wist het zeker dit zou hem echt gaan worden! Ik zal lekker gaan slapen en een goede nachtrust pakken en voor dat ik het wist zou ik van alle leugens en alle onzekerheid af zijn. Toen viel ik in een diepe slaap, dromend over dat wat de toekomst met zich mee zou brengen voor mij en mijn familie.

En hoe snel ik in dromenland was verdwenen, zo snel verdween ook de duisternis van de nacht in de zacht opkomende zon. Ik werd mij zeer bewust wakker van dat wat mij te doen stond, al was helaas het optimisme van die nacht ervoor alweer verdwenen samen met mijn grote mond om ze wel even te vertellen  hoe het zat. Terugzakkend in mijn oude patroon van leugens en verraad besloot ik mijn moeder alleen aan te spreken zonder dat mijn stiefvader er ook maar iets over wist. Zij was immers de enige die er al die tijd al over wist. Het gesprek was een complete ramp. Zoveel argumenten en zoveel onderwerpen waar ik het over wilde hebben om haar meelevendheid te kweken. Maar geen van alle wilde dan ook mijn mond ontsnappen. Dus besloot ik het op de meest Nederlandse manier mogelijk te doen en maar gewoon straight to the point te gaan!

´Sorry dat ik je er niks over heb verteld, maar ik ga hier al een tijdje naar de moskee.´ ´Ik leer Arabisch en ik weet dat ik het eerder had moeten zeggen, maar ik was gewoon zo bang dat ik anders niet meer zou mogen.´ ´Ik vind het echt zo fijn daar..´ Ze keek mij aan alsof ze even niet meer wist wat ze ermee aanmoest, en trok toen haar mond open. ´Ik wist natuurlijk wel dat je het nog in je hoofd had, maar dat het al zo serieus was Anouk?´ ´Ik zeg niet dat ik het er opeens mee´eens ben of dat wij hierover zijn uitgepraat, maar ik wil wel eens zien waar ze daar je hoofd mee vol maken.´ ´En geheim houden voor je stiefvader kan nu ook echt niet meer dat begrijp je wel he?´ ´Je vader dat zoek ze zelf maar uit daar sta ik nu buiten.´Ja, dat begreep ik wel. Ze was teleurgesteld in mij, ik zag het in haar ogen. Ze was bang voor wat komen zal en wist niet zo goed een houding aan te nemen. Maar ondanks dat bleef zij wel sterk in haar schoenen staan en besloot ze toch met mij mee te gaan! Het was lief, medelevend en totaal niet wat ik verwacht had. Het was typisch mama!

Twee dagen later stonden wij daar dan, samen voor de moskee. Ik was doodsnerveus dat kan ik mij nog heel goed herrineren. Ik hoopte zo graag dat dit bezoek haar gerust zou stellen! We liepen de trap op en ze zaten beide al netjes klaar en op ons te wachten. De Turkse man stond al snel op gaf haar een hand en stelde zich allervriendelijks voor. Toen was het de beurt aan de imam. Hij glimlachte vriendelijk naar haar en stelde zich ook via de tolk voor. Er werd haar gevraagd of zij vragen had en in hoeverre zij ermee instemde dat ik hier les kreeg. Ze gaven uitleg over hun werkwijze, islamitische richting en vroegen haar om de hele les bij te wonen om daarna met een goed gevoel naar huis te kunnen gaan! Mijn moeder leek ondanks de gezonde spanning het nog prima te hendelen, al kon ik natuurlijk niet in haar hoofd kijken hoe zij het nu echt ervaarde, en of ze zich niet simpelwel sterk hield. De les begon en voordat wij ons boekje als gewoonlijks pakte werd mij dit keer een sjaal aangeboden. Ik wist maar al te goed dat je je eigenlijk in een moskee moest bedekken en al helemaal tijdens het leren van de koran. Maar door alle spanning van mijn moeder die naast mij zat en de moskeegangers om mij heen, voelde ik mij wel heel erg voor het blok gezet. Dit was echt een grote stap, een stap waar ik nog niet klaar voor was. Een stap die ik eigenlijk zou moeten accepteren en respecteren maar wat ik op dat moment uit mijn onwetendheid nog niet kon en ook nog niet wilde..

Mijn moeder vroeg mij toen: ´Willen ze nou echt dat jij die hoofddoek om doet?´ En slechte uitspraak op de meest slechte timing. Ik werd helemaal rood en wist het even echt niet meer. Ik wilde die hoofddoek helemaal niet op doen, en al helemaal niet zo naast mijn ongelovige moeder die mij alweer vol angst aankeek. Ik voelde mij onderdruk gezet terwijl dat absoluut hun bedoeling niet was. Ik fluisterde bijna onhoorbaar naar de Turkse man dat ik hem nu echt niet om wilde doen, en dat ik daar echt nog niet klaar voor was. Natuurlijk accepteerde zij dat en gingen wij verder met de les, maar de spanning ging er helaas niet door weg. Totdat er iets heel moois gebeurde. Mama pakte mijn hand en vertelde mij: ´Anouk ik weet nog niet precies hoe belangrijk dit voor je is, maar hoever dit ook zal gaan ik zal er altijd voor je zijn maar geef mij alsjeblieft wel wat tijd ik vind dit ook echt moeilijk.´ En meer hoefde ik ook niet te horen. Het liefst wilde ik haar daarna zo diep omhelzen, zo diep dat ze alle emoties van de afgelopen tijd kon voelen. Maar zo zat ik nu eenmaal niet in elkaar ik was een harde als mijn vader. Nogsteeds trouwens. Maar wie ze niet toont wilt zeker niet zeggen dat ze er niet zijn. Ik voelde mij toen zo opgelucht! Dit was 1 dacht ik. Ik heb er nog een hoop te gaan, maar een mooi begin is het zeker!