Vaarwel Marokko

De afgelopen maanden waren niet makkelijk. Sterker nog, er moesten grote beslissingen gemaakt worden. Beslissingen die ons leven, en dat van Adam voor altijd zouden veranderen. Na een half jaar op reis, in zowel Zweden als Nederland is er een keuze gemaakt. En nu zeg ik met een lach en een traan vaarwel. 

Het begon met een plan
Dat wij twijfelde aan het land waarin wij Adam wilde opvoeden was al bekend, maar dat deze keuze zo lastig zou worden hadden wij echt nooit verwacht. Dus kwamen wij met een plan. Wij wilde namelijk met eigen ogen ervaren hoe het in beide landen was met een kind. Dit zodat wij hier later geen spijt van konden krijgen. Het leven is namelijk al kort genoeg, en wie vandaag niet begint met leven, doet enkel zichzelf hiermee tekort.

Maar hoe doe je dan zoiets? Erachter komen wat ‘echt goed is’ voor jou en je gezin, zonder teveel meningen van buitenaf? Alleen onze directe omgeving werd ingeschakeld, en de rest hebben wij verteld dat we lang op reis gingen. En dit heeft gewerkt, onze ogen werden geopend en ervaringen werden op de juiste manier beoordeeld. Want wat voor de een werkt, zou zomaar voor de ander niet kunnen werken.

Zweden
Het prachtige Scandinavië, het zweefde al een tijd door ons hoofd. Maar hoe kom je er nu achter of een land echt iets voor jou is? Dat weet je natuurlijk pas wanneer je er echt woont. Dus dat is wat wij gingen doen. Wij hebben onze spullen gepakt, onze spaarrekening opgenomen en weg waren we: Op naar het prachtige zweden.

Het is een bijzonder half jaar geweest. Adam heeft er zijn eerste kinderdagverblijf gehad, en wij hebben er enorm veel vrienden en kennissen bij gekregen. Zweden is het land waarin wij slangen en elanden hebben gespot, en in prachtige huisjes en stuga’s aan meren hebben geslapen. Wij leerde het systeem en de mensen kennen, en ook de politiek en de werksfeer. Ik heb zelfs een aardige basis Zweeds geleerd.

Er waren echter wel valkuilen, en die hadden te maken met het naderende einde van Ayoub’s visum, en het vinden van een baan zonder vloeiend Zweeds. Opnieuw moesten er keuzes gemaakt worden. Want wat doe je als je steeds meer verliefd word op een land, maar nog niet de juiste fundering hebt om er iets op te bouwen?

‘Chavez arrest’
Vanuit Zweden hielden wij goed contact met onze familie in Nederland. Er werden ideeën verzameld, en instanties gebeld. Goed nieuws kwam sneller als gedacht. Er was namelijk een nieuwe Europese wet aangenomen, een die er voor zorgde dat gezinshereniging een stuk makkelijker werd. Ayoub ging naar Marokko om enkele weken op te sparen in zijn visum. En Adam en ik namen de boot (die echt SUPER was) naar Duitsland om vervolgens met mijn stiefvader weer naar Nederland te rijden. Weer werd een nieuw plan in werking gezet.

Nu zijn wij enkele weken verder: Onze aanvraag is bij de IND ingediend, en Ayoub heeft zijn visum voor de komende 6 maanden, MET werkvergunning in zijn paspoort staan. Dit zonder examens, inburgering of jaar contract. Het Chavez arrest, het is een godsgeschenk voor getrouwde koppels met kinderen. Een wet gecreëerd om de rechten van een Europees kind te beschermen, zodat het kind niet van zijn ouders gescheiden hoeft te zijn. Alhamdoulillah, mijn vertrouwen in de wereld is weer hersteld. Het plan is nu om enkele jaren in Nederland te blijven, met een oog op de toekomst ergens anders. Het leven is een avontuur, en wij zijn niet van plan om er ook maar iets van te missen.

Vaarwel, Marokko
Marokko, ik zal nooit meer hetzelfde zijn door jou. Jij hebt mij geleerd wat dankbaarheid is, wat het is om echt te realiseren wat je hebt. Wat ware rijkdom is. Jij hebt mij geleerd hoe hard deze wereld kan zijn, en hoe diep sommige problemen geworteld zitten. Nooit zal ik meer hetzelfde kijken naar armoede, hebzucht of rijkdom.

Ik kwam je land binnen als een kind, en heb het nu volwassen verlaten. Ik heb dingen gezien die het daglicht niet kunnen verdragen. Maar ook genoten zoals geen mens in Europa dit ooit zal. Ik heb een gemeenschap leren kennen, die nu zo verschrikkelijk dicht aan mijn hart ligt. Ik ben oprecht wanneer ik zeg dat Marokko mijn tweede thuis is geworden.

Marokko, je bent zo verschrikkelijk bijzonder. Je bent een winst en een verlies. Een vloek en een zegen. Er zijn talloze redenen waarom ik iemand zou kunnen vertellen wel, of juist niet naar Marokko te verhuizen. Maar aan het eind van de dag zal dit per situatie verschillen.

Een ding weet ik zeker: Ondanks het feit dat ik ter investering aan de toekomst je verlaat, zal ik nooit en te nimmer terugkijken met spijt. Ik heb elke seconde genoten van de intensiteit, de cultuur en de vele levenslessen. Marokko, ik zeg je vaarwel met een lach en een traan.