Nederland, mijn vriend

Van de brandende zon uit Marokko naar de ijskoude wind in Nederland. Het is een aardige overgang zou je denken. Toch blijkt het ons prima af te gaan. Alsof ons leventje niks is veranderd. Eigenlijk was ons leven altijd al gedeeltelijk Nederlands, ondanks het feit dat wij in Marokko woonde. Nu zijn enkel de rollen omgedraaid. Waar eerst ons huishouden Nederlands was, en onze omgeving Marokkaans. Is het nu ons huishouden dat Arabische trekjes heeft, en onze omgeving die zich heerlijk Nederlands opstelt. En al heb ik dit voor jaren diep weggestopt, ben ik daar toch stiekem best blij mee.

Grenzeloos verliefd & Liefs uit
Ik merk dat ik beter kan aarden in Nederland, omdat ik enkele jaren in Marokko heb mogen wonen. Het heeft mijn ogen geopend voor de dingen die ik eerst voor lief nam, en het heeft mijn karakter en houding op zo’n wijze gevormd, dat ik mij niet langer druk kan maken om de dingen waar veel moslims in Nederland tegenaan lopen. Ik leef in mijn eigen bubbel, naar eigen zeggen. Ik geniet van de dingen die op mijn pad komen, en merk dat ik mij steeds minder vaak druk maak om mijn maatschappelijke positie in Nederland. Daar waar wij eerst werden gezien als een ‘Grenzeloos verliefd’ koppel, zijn we nu ineens een ‘Liefs uit…’ koppel. En de reacties die daarbij horen, die zijn ons zowaar eigen geworden.

Vandaag zijn Ayoub, Adam, mijn moeder en ik gaan schaatsen, op zo’n openlucht schaatsbaan die opgespoten is met een dun laagje water. Dit zodat er toch op een veilige manier buiten geschaatst kon worden. In dit geval op een skatebaan, in Doetinchem. Vroeger zou ik mij hier nooit fijn bij hebben gevoeld als bekeerde moslima. Mijn maatschappelijke positie zou mij hebben verteld dat ik geen zin had in starende blikken, of loze opmerkingen. Ik zou er geen zin in hebben, om voor de zoveelste keer de enige hoofddoek te zijn. En om voor de zoveelste keer mijn meest uitmuntende houding naar boven te moeten brengen, omdat ik het gevoel had dat er meer ogen op mij gericht waren, dan op al die andere. Dan was thuisblijven, of iets doen in een multiculturele omgeving vaak een veiligere optie.

Gelukkig als wereldburger
Sinds ik terug ben uit Marokko en Zweden denk ik hier steeds minder over na. Ik ben het zo gewend geworden om de immigrant te zijn. Sterker nog, met ons mengelmoesje aan talen, en ons multiculturele huishouden begin ik mijzelf ook steeds meer als een wereldburger te voelen, dan echt als een Nederlander. Een hoop is voor mij normaal geworden. Elke blik, en elke opmerking. Het is ons leven geworden, en ik merk dat ik er elke dag beter mee om kan gaan.

Zo was ik vanmiddag op de lange baan lekker aan het schaatsen. Ik had de wind in mijn rug, de zon in mijn gezicht en ik ging echt super lekker. Dit totdat ik vanuit de zijlijn een groepje mij hoorde naroepen. ‘Hoe kan iemand in hemelsnaam in zo’n ding schaatsen!?’ Doelend op mijn abaya (gewaad). Daar waar ik mij vroeger gekwetst zou voelen door de onbeleefdheid, kwam het nu niet eens in mij op negatief te denken. Ik stak een duim hoog in de lucht, en riep met volle borst terug: ‘Nou, zo dus!’ ‘En dat gaat echt super prima hoor!’ Dit op de meest sympathieke manier mogelijk. Een reactie kreeg ik niet terug, dat was verder ook helemaal niet mijn doel.

Het doel was op dat moment al subliem behaald namelijk. Het deed mij niks meer, voor geen seconde. En dat is ware magie voor een gevoelig persoon als mij. Het is een punt dat ik bereikt had, daar op het ijs. Het punt waarin ik mij niet langer de vreemdeling voelde die zich moest verdedigen. Nee, ik reageerde zoals ik de afgelopen jaren in elk ander land op bizarre commentaren had gereageerd. En dat voelde goed. Dit betekende namelijk dat ik weer helemaal mijzelf was. Vreemd, dat ik mij in mijn land van herkomst pas als laatste op mijn gemak voelde als moslima. Maar toch goed. Er zijn namelijk mensen die zich hun hele leven ongemakkelijk blijven voelen, en dan mag ik toch behoorlijk blij zijn dat dit mij maar 3 jaar heeft gekost.

Nederland, mijn vriend
Of dit komt omdat ik in dit land de overgang van niet-moslim, naar moslim heb gemaakt is mij nog niet duidelijk. Maar wat ik wel weet is dat ik niet bepaald zin had in onze verhuizing naar Nederland, al is het maar bestemd als tijdelijk. Nederland is mij alles meegevallen, echt waar. En misschien is dit wel een proces waar elke bekeerling, (of wellicht elke geboren moslim?) doorheen moet. Misschien komt het, omdat ik voor mijn islamitische leven begon, al dacht Nederland te kennen.

Eigenlijk kende ik alleen Nederland door de ogen van een niet-moslim. En dat die er zo anders uitzag als dat van een moslim had ik nooit verwacht. Het heeft mij na mijn bekering zoveel pijn gedaan denk ik. Nederland was mijn vriend, mijn buurman. En ineens wilde die vriend mij niet meer kennen, nog zichzelf met mij identificeren. En bijna iedereen in je sociale kring was het daarmee eens. En dat deed pijn. Het is diezelfde pijn die mij voor jaren bij Nederland heeft weggehouden. En dat het zoveel werk aan mijzelf heeft gekost om dat weer recht te trekken, dat is eigenlijk gewoon absurt. Elke dag vechten Nederland en ik aan onze band. Nederland is namelijk nog steeds mijn vriend, en dat zal hij altijd blijven.

Ik heb vroeger zoveel mooie herinneringen met Nederland mogen maken. En een deel van deze herinneringen kwamen vandaag weer naar boven drijven. Het oerhollandse schaatsen in de frisse buitenlucht, de erwtensoep en alles wat daarbij komt kijken.

Het heeft mij de goede tijden doen herinneren, en een vuur aangewakkerd die er nogmaals voor wilt vechten. En dan niet alleen voor mij, maar voor elke vriend van Nederland die zich gekwetst door hem voelt. Die diep van binnen wilt genieten van al het moois wat Nederland te bieden heeft. Maar dit soms niet durft, omdat het perspectief waardoor we Nederland zien bepaald wordt door een doek die wij dragen, of een huidskleur die wij hebben. En dat, mijn lieve volgers, moeten wij nodig met ze alle veranderen.